مقایسه تاثیر تکنیک های آزادسازی مایوفاشیال و تکنیک های انرژی عضلانی برافزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ

زمینه و هدف: کوتاهی عضلانی که یکی از مشکلات شایع عضلانی- اسکلتی است، ممکن است به دنبال صدمات یا کم تحرکی و سفتی بافت همبند بوجود آمده و موجب بروز علایم کلینیکی گردد. عضله همسترینگ عضله ای است که در فعالیت­های ورزشی بطور شایع آسیب می­بیند و نتایج اکثر مطالعات حاکی از این است که کاهش خاصیت انعطاف پذیری و کوتاهی این عضله موجب آسیب اندام تحتانی می­شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تاثیر تکنیک­های آزادسازی مایوفاشیال و تکنیک­های انرژی عضلانی بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ می­باشد. روش بررسی: 24 فرد غیر ورزشکار سالم در دامنه سنی 36-21 سال(4/5±12/26= انحراف معیار±میانگین ) پس از ارزیابی به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرارگرفتند . برای گروه یک از تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال و برای گروه دوم ازتکنیک­های انرژی عضلانی استفاده شد. در هر دو گروه قبل و بلافاصله پس از درمان، دامنه حرکتی پاسیو مفصل زانو توسط گونیامتر دیجیتال اندازه­گیری گردید. یافته­ها: نتایج افزایش معناداری را در دامنه حرکتی  پاسیو مفصل زانو، بلافاصله پس از اجرای هر دو تکنیک نسبت به قبل از آن نشان دادند (001/0p<). میزان افزایش حرکت اکستنشن زانو در گروه یک بیش از گروه دوم بود (023/0p=) نتیجه­گیری: تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال و تکنیکهای انرژی عضلانی می توانند موجب افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ شوند اما در این مطالعه تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال در افزایش طول عضله همسترینگ موثرتر بودند. کلید واژه ها: انعطاف پذیری، تکنیک­های انرژی عضلانی، تکنیک­های آزادسازی مایوفاشیال، عضله همسترینگ.